Dieetboeken zijn de laatste tien jaar niet meer weg te denken uit boekentoptiens en van wenslijstjes. Het oudste dieetboek dateert echter al uit 1627: het Diaeteticon van de Antwerpse arts Ludovicus Nonnius (1553-1645). Nonnius had Joodse roots. Misschien waren het de complexe regels van de koosjere keuken die zijn interesse wekten voor de studie van voeding. Als een echte renaissancewetenschapper verzamelde hij referenties in de klassieke literatuur naar eten. Maar zijn boeken zijn ook modern, in die zin dat ze gebaseerd zijn op waarnemingen en persoonlijke ervaringen.
Zijn eerste boek over voedingsleer verscheen al in 1616, onder de titel Ichthyophagia, letterlijk ‘het eten van vissen’. Tegen alle heersende opvattingen in, beweerde Nonnius dat vis gezonder is dan vlees. Het Diaeteticon gaat verder op de ingeslagen weg. Nonnius omschrijft aard en verteerbaarheid van verschillende voedingsstoffen, toont de voordelen van vers brood en fruit, betreurt overmatig gebruik van zout en kruiden en waarschuwt voor het mengen van verschillende wijnen. Hij raadt ook het drinken van bronwater aan; vooral het water uit Spa zou helpen tegen nierstenen.
